Het leven ziet er vaak rooskleurig uit als je andere mensen verder kan helpen, maar vaak is er dan 1 persoon die je vergeet om te helpen. In mijn geval tenminste. Die persoon was ik zelf... Ik kwam over als een super vrolijk, enthousiast jongen, altijd blije Damian, oftewel de positiviteit zelf. Zo voelde ik me helaas niet. Maar zei van wel, ik moest blij en enthousiast zijn er is immers al genoeg negativiteit op de wereld.. . Nu weet ik dat ik dat ECHT ben!
Als je erachter komt dat je alles doet om andere mensen te helpen, zelfs als dit ten koste van je zelf gaat. Is dat wel even schrikken. Ik leefde op de energie van andere mensen die ik ze zelf gaf/geef. Alleen welke dingen vindt ik zelf belangrijk, waar geniet ik van? Toen had ik daadwerkelijk echt geen idee. Als ik maar andere mensen maar verder kon helpen met hun proces. (Ik was aan het overleven in plaats van daadwerkelijk te leven.)
Hoe is dit allemaal ontstaan.
Ik werd geboren, blij, vrolijk enthousiast en zin in het leven, daarnaast ook nog met redelijk wat verstand. Dit bleek wel op school in de begin jaren. Het was allemaal leuk & gezellig en alles ging vanzelf. Goed advies gehad en doorgegaan naar het voorgezet onderwijs. Eerste jaar was zonder verplichting, leuk, gezellig en lekker mijn eigen ding doen. Daarna mocht ik kiezen ga ik verder naar mbo, havo, vwo of het gymnasium. Gekozen voor de havo en alles ging vlekkeloos verder. Tot het derde jaar, hierbij MOEST ik een specialisatie gaan kiezen. Hierbij geen idee gehad welke kant ik op wou gaan en advies van mijn ouders opgevolgd. Niet echt mijn keuze, maarja was er goed in. Dus zal wel goed voor mij en mijn toekomst zijn. Vervolgens na de havo nog steeds geen idee wat ik uiteindelijk wou doen. Dit leed tot een reeks van opleidingen, waarvan ik diep van binnen wist. Hier wil ik en ga ik niks mee doen. Deze werden mij "geadviseerd" om te volgen, dit voelde meer als verplicht maarja.. (Dit zou het beste voor mij zijn, zou goed gaat verdienen, leuk werk etc. etc.) Ik had echt geen idee en alles wat mij leuker leek te doen op dat moment werd snel afgeslagen, dus hoezo zou ik dan nog voor mezelf gaan zorgen/kiezen als ik het toch nooit goed deed??
Het gevolg, van dat mijn keuzes niet goed zijn.
Vanaf toen ging ik ook andere dingen zoeken om maar niet bezig te zijn met wat ik verplicht werd om te doen. Als in sport, spelletjes, vrienden zoveel mogelijk dingen om maar niet bezig te zijn met wat ik niet wil, mijn "zelf" gekozen opleiding.. Dit leiden tot bijna dagelijks sporten, weinig thuis zijn en dit kan goed zijn, maar niet als het vluchten is. Dan is het in mijn optiek niet gezond, ik was aan het overleven. (onbewust)
Uiteindelijk een soort compromis kunnen sluiten om dingen te combineren die ik zelf leuk vond, maar eerlijk gezegd achteraf dacht ik dat alleen toen. Het was toch de bedoeling dat ik financiële kant zou te kiezen. Twee opleiding verder nog geen diploma en nog steeds geen wil om dit te behalen. Vervolgens toch nog een opleiding gedaan waar ik "goed" in ben. (versnelde opleiding om studieschuld te laten verdwijnen) Dus geen studieschuld meer, maar nog steeds geen idee wat ik uiteindelijk wil gaan doen. Na 2 jaar op wilskracht, wel een papiertje voor de "verwachte" richting en toch soort van motivatie. Had weinig zin om ruim €10.000 terug te betalen als dit niet nodig is. Opleiding dus behaald, schuld weg, top.. Eerste wat ik na het behalen van mijn "goeie" diploma was aan het werk gaan in alles behalve de sector waarvoor ik mijn diploma heb behaald. In deze periode vanaf het begin dat de keuze "werd" gemaakt voor mij, heb ik het gevoel gehad dat ik geleefd werd constant.(onbewust)
Is dit alleen maar negatief?
Is dit slecht, nee zeker niet achteraf dan... Dit heeft ook toe tot geleid tot wat ik nu doe. Deze keer niet alleen voor andere, maar voor mezelf. Ik help mensen niet omdat het moet, maar omdat ik het leuk vindt! Ik ben de vrolijke, enthousiaste en vaak blije Damian. Nu mag ik me ook weleens slecht voelen, en dat voel ik ook. Ik kan mij, eenmaal niet altijd goed voelen, ik kan niet alles weten. Dit hoort in mijn optiek ook bij het leven. Vandaar ook de 91,7%. Het is niet altijd prachtig en perfect geweest, toch heb ik er achteraf veel van geleerd. Nu doe ik wat ik zelf wil, sta volledig achter wat ik doe. Maar Ik merk wel dat ik hierdoor nog steeds een irritatie puntje heb aan mensen die dingen verplichten van zichzelf of andere mensen en/of te hoge (irreële) eisen stellen zoals;" Ik MOET dit, het moet & kan altijd beter, is nooit goed genoeg, de beste versie van jezelf, de te hoge lat, alleen waardering krijgen als je "goed" doet , als maar meer..." . Ik vind dat wij als mens blij mogen zijn met wie wij zijn en daar ook van genieten.
Ik ben gestopt met overleven en ben nu aan het leven. Niet alles kan altijd perfect gaan maar als het voor 91,7% goed gaat ben ik voor 100% tevreden!
Ik leef en geniet NU voor de reële 91,7%!
